خاموش‏تر از چراغ مرگيم روشن‏تر از آفتاب كجايى ‏عقربك‏هاى ساعت، تا كى به گرد خود گردند، بيهوده در صفحه غيبت.

در گرگ و ميش سحرگاه، پايان دروغ را انتظار مى ‏كشيم.

آن روز كه بيايى، جهان براى خوشبختى ما تنگ است.

آغاز و فرجام خويش را در تو مى ‏جوييم.

اين گريه را پايانى است اگر، اشك راه خود را بداند و بر هر دامانى نريزد.

رضا بابایی