نکاتی درباره «نماز» از کلمات قصار آیت الحق محمدتقی بهجت

اگر نماز شب نخوانى…!

آقا سيّدجمال گلپايگانى رحمه اللّه به آقازاده ى خود مى فرمود: «اگر نماز شب نخوانى، عاقّت مى كنم!» پسر ايشان خيلى ناراحت مى شود و مى گويد: «براى ترك مستحب چرا عاقّم مى كنى؟» ايشان مى فرمايد: «منظورم اين است كه تا مى توانى نماز شب را ترك نكنى.»

براى ترك مستحّب فرزندش را عاقّ مى كند. در حقيقت با اين كار آتيه ى فرزندش را تأمين مى كرده است، زيرا هر راهى جز آن، چه مال و چه زمين و ملك و چه گوسفند و دام و… فناپذير است.

مرحوم شيخ مرتضى  در مدرسه، شب ها بيدار مى شد، و شب هاى ماه رمضان چند ساعت مشغول خواندن قرآن مى شد و دورِ مدرسه راه مى رفت و با صداى خوش، قرآن و اشعار مثنوى و بابا طاهر را با گريه و زارى مى خواند، و روز كه مى شد، گوشه اى مشغول تدريس مى شد. و هنگامى كه درس نمى گفت، ساكت مى نشست به گونه اى كه گويا آن شخص ديشبى نيست.

آقا سيّد محمّد باقرشفتى رحمه اللّه كه به دست خود حدود جارى مى كرد، شب ها مثل كسانى كه عقل خود را از دست داده باشند، به گريه و زارى و حركت هاى عجيب مشغول مى شد و روز كه مى شد عبا و قبا مى پوشيد، به گونه اى كه گويا آن كسى كه شب با آن حال تضرّع و زارى مى كرد، نيست.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله بهجت

صفحات: 1· 2